ผมคิดว่าผมมีเหตุผลมาก และเป็นเหตุผลที่ดีพอ ก่อนจบการศึกษาในระดับ ปวช. กลุ่มเพื่อนพ้องมากมาย เลือกที่จะต่อในระดับ ปวส. ที่เดิม และมหาวิทยาลัยแห่งใหม่ แต่สิ่งที่น่าแปลกใจ เมื่อครั้นได้เอ่ยถึงนามแห่ง มหาวิทยาลัยรามคำแหง แล้วนั้น เพื่อน ๆ มากมาย ต่างเมินหน้าหนีเรา บ้างก็บอกไม่ไหว บ้างก็บอกมันยากเกินไป
แต่ผมกลับคิดไปไกลมากกว่านั้น "ผมพยายามมองหา มหาวิทยาลัย หรือสร้างโอกาส และสภาพแวดล้อม ที่เอื้ออำนวยกับการส่งเสริม ให้เราเป็นคนรู้จักรับผิดชอบต่อหน้าที่ รู้จักบังคับตัวเอง รู้จักคำว่าระเบียบวินัย" ถ้ามองกลับไปในมุมเพื่อน เพื่อนที่มีแต่ความเฉยชา ต่อการดิ้นรนในการพัฒนาตัวเอง ก็จะบ่ายหน้าหนีออกไปจากมุมมองของเรา
ถ้าหากผมอ้างอิงกฏแห่งการใช้ชีวิต หรือกฏแห่งแรงดึงดูด เราเป็นคนอย่างไร หรือมีสภาพแวดล้อมอย่างไร ก็จะทำให้เราเป็นคนแบบนั้นไปด้วย สมมุติ เราอยู่กับคนเก่ง ๆ กับคนขยัน เราก็จะขยันตาม หรือเราอยู่กับเพื่อนที่เรื่อย ๆ ไม่มีกิจกรรมเป็นแก่นสารในทางที่ดี ก็จะทำให้เราเขว และตามเพื่อนในที่สุด
แต่สุดท้ายแล้ว ผมคงจะจบด้วยคำว่า "โทษตัวเอง" จริงครับ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเรา สิ่งนั้นคือสิ่งภายนอก ซึ่งอาจจะเป็นปัจจัยประกอบ ทำให้เราตัดสินใจลงไป แต่อย่างไรสุดท้ายมันก็อยู่ที่เราเลือกที่จะไปนั่นเอง
การเรียนที่ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ผมจึงมองเห็นประโยชน์มากกว่าโทษ อย่างน้อย ๆ วัดลงไปเลยว่า "เรามีความรับผิดชอบแค่ไหน ถ้าไม่มี ก็ไม่จบ" ทุกอย่างมันสอนตัวเราเอง
ผมเลยไม่คิดที่จะปันใจให้สถาบันมหาวิทยาลัยอื่น เพราะที่นี่นอกจากจะอยู่ใกล้บ้านเราแล้ว ยังจะมีประโยชน์ที่เอื้อต่อการพัฒนาตัวเราเองอีกต่างหาก ทำไมหล่ะ ที่ผมจะไม่เลือกเรียน
